Moed, emoties en bondgenootschap: een verslag van Spartathlon 2016.

Iris Vromans deed vorige week mee aan de Spartathlon. Het is een zeer bewogen avontuur geworden voor ultraloopster Iris en coach Marco Groot. Marco schreef een meeslepend verslag over deze Griekse ultraloop van 246 km.

“Vrijdag 30 sept was het dan zover, op haar verjaardag stond Iris aan de start van deze monstertocht. Gesprekken de dagen voor de start met atleten die de Spartathlon eerder hadden gelopen en crews die eerder Spartathleten hadden begeleid, verzekerden ons dat we goed voorbereid waren. Voor de start aan de voet van de Acropolis nog een laatste check van pet tot veters en een dikke knuffel. Vanaf nu was het loslaten. Het startschot klonk, de atleten liepen stralend en gespannen richting de opkomende zon.

Op weg naar checkpoint 42km

Nadat het peloton in de straten van Athene verdween liepen de crews van de atleten naar hun volgauto’s en vertrokken naar checkpoint 11 op 42km, het eerste punt waar de crew mocht coachen en assisteren. De volgauto’s vertrokken in colonne. Bij het verlaten van Athene draaide de colonne de snelweg op waar het ondenkbare gebeurde: een vrachtauto volgeladen met jerrycans verloor een deel van de lading en ramde van alle passerende volgauto’s er slechts één: de mijne. Mijn kleine Nissan Micra was plots veel kleiner geworden en zeker niet meer in staat zich te verplaatsen.

Mijn eerste, tweede en alle volgende gedachtes waren niet bij de schade, het glas in mijn voorhoofd of de financiële consequenties. Slechts één gedachte overheerste: hoe kom ik zo snel mogelijk weer op de weg om Iris te coachen? De volgauto van een andere Nederlandse atleet stopte. Zij namen de spullen mee die Iris nodig had op checkpoint 11 en zouden haar vertellen dat ik autopech had. Hoewel de politie en sleepdienst niet veel later ter plaatse waren, duurde het in mijn beleving uren. Toch was ik binnen iets meer dan een uur weer op pad met een nieuwe Nissan en racete naar checkpoint 22 op ruim 80km om mijn atleet te kunnen coachen. Ondertussen gonsde onder de atleten het verhaal dat de coach van Iris total loss langs de weg stond. Natuurlijk had dat invloed op Iris. Ze maakte zich zorgen.

Twee marathons

Ik arriveerde bij het 80km punt, nam de spullen over en niet veel later arriveerde Iris. Ze had van kilometer 42 tot 80 op de scheidslijn tussen bezorgd en boos gelopen. Maar bij ons weerzien overheerste blijdschap. Ze had die 80km immers in een paar seconden minder dan 9 uur afgelegd. Met een gerust gemoed dat opnieuw gevuld was, evenals haar voorraad vloeistof en voeding, zette ze de lange tocht voort. Er waren alweer 2 marathons afgelegd, nog 4 te gaan. Haar benen waren goed en evenzo belangrijk, ons tactisch overleg was goed. Als coach is het belangrijk te constateren dat de atleet niet alleen soepel loopt maar ook zo overlegt. Alles verliep uitstekend.

En zo werd het crewpoint op 93km zorgeloos gepasseerd om het volgende crewpoint op 102km ruim voor schema te bereiken. Hartslag laag, tred goed, ratio fantastisch. Slechts een klein probleempje met de maag, wat niet vreemd is na ruim 100km in 35 graden. Nog maar 144km te gaan.

In het donker

Met het vallen van de avond was de tijd gekomen om het donker en de eerste bergen goed voorbereid in te gaan. Vanaf nu werd het asfalt grotendeels verlaten en het diepe donker bezocht. Ik zette haar hoofdlamp op en wilde de rugzak opnieuw vullen met voedsel en vloeistof. Eten hoefde niet mee, het viel toch niet lekker.

Bij het volgende crewpoint op 123km staarde ik met andere crews het donker de berg af, hopende dat het volgende lichtje vanuit de duisternis dat van Iris zou zijn. Ik mocht vijf minuten eerder dan verwacht springen van blijdschap. Maar al snel veranderde blijdschap in verontrusting. Iris had onderweg zeker 10 keer overgegeven. Haar hartslag en tempo waren super evenals haar relativeringsvermogen. Maar zonder brandstof wordt het moeilijk, zeker om na de eerste 123km nog eens 123 te lopen. Ik snelde naar het volgende crewpoint op 140km om te overleggen met een arts en mogelijke oplossingen te bespreken. De arts was duidelijk: zonder voedsel houdt ze het nog wel even vol, maar de finish halen is killing.

Een rationeel besluit

Ik werd overweldigd door emotie toen het lichtje van Iris wederom een paar minuten extra voor op haar schema de duisternis uit kwam lopen. Ongelooflijk dat ze dit tempo had weten vast te houden zonder hartslagen toe te geven. Dat leek een positief signaal. Niets was minder waar. Haar benen en hoofd waren fantastisch maar alles daar precies tussenin wilde niets meer vasthouden, louter overgeven. De dokter verstrekte sterke medicijnen en met slechts wat water liep ze het donkere gebergte in.

Bij het volgende check & crewpoint op 150km herhaalde de geschiedenis van 140km zich. Een poging om water te drinken mislukte. Alles werkte, alles klopte, behalve haar buik. Niet ver van de voet van een 900 meter hoge klim in slechts 3km overlegden we of haar droom nog te realiseren was. Ze wist dat het niet zo was en zei het ook zo. Stoppen was de enige optie. Die berg kon ze wel over komen, evenals de nacht. Maar dan zouden er nog 86km resten in meer dan 30 graden, na een slapeloze nacht zonder vocht in het lichaam. Een rationeel besluit, ik kon niet anders dan bevestigen. Diep teleurgesteld, maar zonder spijt stapten we midden in de nacht in de auto om die ruim 150km ook weer terug te rijden naar Athene.

The morning after

Na slechts drie uur slaap werd er alweer op mijn kamerdeur geklopt. Iris wilde evalueren, overleggen. Ontbijten lukte enigszins en een emmer Starbucks deed wonderen. Dat was het begin van twee dagen vrijwel onafgebroken evaluatie van de voorbereiding van de afgelopen maanden en de wedstrijd. De conclusie was en is dat we weinig fout gedaan hadden. De vellen vol aantekeningen toonden slechts kleine verbeterpunten. Natuurlijk waren er dingen die zondermeer beter hadden kunnen zijn. Maar dat waren vooral punten die niet te sturen zijn zoals het weer, slaap en die aanrijding. De problemen met vloeistof en voeding vereisen meer testen door ervaring. En daarmee raken we dat ene belangrijke punt wat vooraf niet te managen is: ervaring. Iris heeft zich in slechts drie jaar opgewerkt naar een niveau in het ultralopen waar anderen meer dan een decennium over doen. Vallen doet ze nauwelijks, opstaan en boven zichzelf uitstijgen bijna altijd weer. Tijd en ervaring zijn niet te koop of te orkestreren maar dienen geduldig opgebouwd te worden. Het geeft inzicht, ontzorgd.

Achteraf bleek dat honderden mensen mijn updates volgden op social media als een spannende serie op tv. Tijdens diners, in de kroeg, thuis op de bank, overal leefden mensen mee. De overload aan steunbetuigingen en aanmoedigingen na het uitstappen waren overweldigend. We zijn daar nederig dankbaar voor. Toch overheerst niets dan teleurstelling. Iris kwam om te finishen, niets anders dan dat. We hebben geen spijt van het uitstappen, op die manier hebben we de downside uitstekend gemanaged. Deze Spartathlon heeft zelfs bewezen dat de upside volledig open ligt en onze bondgenoten betuigen dat. Het feit dat Iris, net als na haar overwinning in mei op de 24 uur in Steenbergen en fantastische tijd op de 100 mijl in februari, nauwelijks herstel nodig heeft verbaasde onze sportarts Remco Verkaik wederom enorm.

De agenda alweer gevuld

Het verwezenlijken van deze droom was absoluut niet verworden tot nachtmerrie, louter een onverwachtse wake up. Wij gaan onverminderd door met het verwezenlijken van deze en andere dromen. Het feit dat onze bondgenoot IBS Capital Allies Iris onverminderd steunde ontroerde haar en sterkt mij. Zoals Jacco Rijnbeek, partner bij IBS, zo mooi zei: de maandenlange reis naar de start was fantastisch, alleen het laatste klimmetje zat tegen. Wielrenner Kruiswijk leek de Ronde van Italië te winnen, maar viel in de voorlaatste etappe en verloor alles. Dat is geen reden om niet door te gaan. Het levert juist motivatie om het nog een keer te proberen. De agenda voor de komende maanden is alweer gevuld met verre, lange wedstrijden in aanloop naar de volgende beklimming. Ik ga verder met sturen, ondersteunen en dokteren. Iris is alweer hard aan het trainen. Om zo met de steun van onze bondgenoten verder te bouwen aan de verwezenlijking van de droom van een persoon die het avontuur van velen is geworden….”

Bij IBS vinden we dat het besluit van Iris en Marco om op tijd uit te stappen getuigt van goed risicomanagement. Dat heeft er namelijk voor gezorgd dat haar belangrijkste asset, haar gezondheid en vermogen om door te gaan als ultraloper, intact is gebleven. We zijn trots op Iris en blijven haar als bondgenoot steunen in haar streven naar succes.