Op 21 maart las ik een artikel op fondsnieuws waarin Bank of America Merrill Lynch stelt dat er sprake is van een regiorotatie. Binnen aandelen lijkt sprake te zijn van een regiorotatie. Europa en Japan, mede vanwege de sterke dollar de favoriete regio’s van 2015, worden verlaten voor de VS en opkomende markten.
“De instroom in aandelen van opkomende markten bedroeg in twee weken 3 miljard en volgde op een gigantische uitstroom van 164 miljard dollar in de afgelopen drie jaar.”
Fallacy of Composition
Bovenstaande prietpraat van Bank of America is een aardig voorbeeld van een ‘fallacy of composition’. ‘Fallacy’ is het woord voor een redenering die op het eerste gezicht juist lijkt maar in werkelijkheid niet klopt. De fallacy of composition is een redenering die stelt dat: omdat één persoon het kan, iedereen het kan. Eén persoon kan bij een brand moeiteloos door de deur de bioscoop uit – maar als alle bioscoopbezoekers tegelijkertijd door de deur naar buiten willen, vallen er doden. Een ander voorbeeld is de ‘paradox of thrift’. U en ik kunnen besluiten om meer te gaan sparen. Echter, wanneer iedereen besluit om meer te sparen, wordt er niet meer geconsumeerd. Het gevolg is dat de economie in het slop raakt. De recessie zorgt er vervolgens voor dat het inkomen van een ieder daalt, waardoor er niet meer gespaard kan worden.
It takes two to tango
Wat is de fallacy of composition in het bericht van Bank of America? Simpel, u en ik kunnen op elk moment besluiten om onze allocatie in aandelen van opkomende markten te verhogen. Echter, per definitie moet er op hetzelfde moment een partij zijn die ons die aandelen wil verkopen. Ook de constatering dat er de afgelopen drie jaar sprake zou zijn geweest van een uitstroom van 164 miljard dollar is bizar. Die aandelen zijn niet zomaar verdwenen. Er zijn toch echt partijen die voor 164 miljard hebben gekocht! Woorden als regiorotatie, instroom en uitstroom zijn dus volstrekte lariekoek. Hetzelfde geldt natuurlijk voor rapporten die claimen dat beleggers uit aandelen naar obligaties vluchten. Ook in dat geval dient er een koper te zijn voor de aandelen en een verkoper van de obligaties.
Cash aan de zijlijn
Een andere populaire miskleun is het fenomeen dat er veel cash aan de zijlijn staat en dat die cash de aandelenmarkt kan instromen. Ook dit verhaal gaat uiteraard niet op. Wanneer u en ik aandelen kopen met onze cash, verandert die cash simpelweg van eigenaar en blijft dus aan de zijlijn staan.
Er zijn een tweetal manieren waarop de hoeveelheid cash die aan de zijlijn staat wel beïnvloed kan worden. De hoeveelheid cash stijgt wanneer bedrijven de eigen aandelen inkopen of wanneer de overheid (grapje) of het bedrijfsleven hun schulden aflossen. Cash aan de zijlijn neemt pas af, wanneer het bedrijfsleven aandelen uitgeeft of wanneer de hoeveelheid schuld toeneemt.
De reden dat de gemiddelde beleggingsportefeuille voor een groter deel belegd is in obligaties dan in aandelen (57 procent versus 37 procent) komt doordat schulden de afgelopen decennia harder zijn gegroeid dan de netto uitgifte van aandelen. Dus niet omdat beleggers uit aandelen zijn gevlucht.