Waarschuwing: iemand claimt dat zijn belang hetzelfde is als dat van jou
Je kent het vast wel: iemand die je niet kent, zoekt contact met je op LinkedIn. Normaal negeer ik ze omdat de kans groot is dat je binnen 5 minuten een verkooppitch in je mik geschoven krijgt. Helaas, ben ik niet altijd even alert. Want vorige week glipte er iemand door de mazen van mijn net.
En ja hoor, hij was een hedgefonds gestart en wilde dat, via mij, aan IBS verkopen. Hij claimde dat hij een ‘systeem’ heeft waarmee hij de Amerikaanse S&P 500 index kan verslaan. Door middel van opties kan hij de beurscorrecties temmen en toch volop meedoen met de koersstijgingen.
Wel het zoet maar niet het zuur?
Wie wil dat nou niet? Het is de Heilige Graal van beleggen: wel de winsten maar niet de tussentijdse verliezen. Ik schreef hem terug dat ik al 40 jaar in het vak zat en al ontelbare lieden meemaakte die hetzelfde claimden maar het nooit waarmaakten.
Hij verzekerde me dat hij het ‘systeem’ al sinds 2005 succesvol toepast. En dat hij sindsdien de S&P 500 met gemiddeld 9 procent per jaar versloeg. Dat riep bij mij direct de vraag op: waarom start je dan een hedgefonds? Want de S&P 500 stijgt gemiddeld 10 procent per jaar. En als jij 19 procent per jaar verdient, word je vanzelf schathemeltjerijk. Zonder alle poespas die bij het runnen van een hedgefonds komt kijken.
Hij vertelde me vervolgens dat hij het hedgefonds opzette met een jong familielid zodat hij ‘het systeem kon overdragen aan de volgende generatie.’ Om het voor dit jonge familielid aantrekkelijk te maken, moest er een ‘verdiencapaciteit’ in het systeem zitten. Want dat jonge familielid heeft nog geen vermogen.
“Skin in the game?” Nonsens
Een beetje onderzoek verraadde die verdiencapaciteit al snel. Als het fonds beter presteert dan de S&P 500 index, mag het de helft van die overwinst zelf houden. Als het fonds slechter presteert, krijgt het niks. Volgens de informatie over het fonds zijn de belangen van de beheerder en de belegger dan ‘volledig gelijkgericht.’ De beheerders hebben dan skin in the game. Wat een nonsens!
Zelfs de beste beleggers presteren wel eens slechter dan de index. Soms zelfs enkele jaren achter elkaar. Warren Buffett kan erover meepraten. Als het fonds tijdens zo’n periode niets verdient, heeft de beheerder een hele perverse prikkel om zoveel mogelijk zoveel risico te nemen. Zodat het fonds zo snel mogelijk weer boven het rendement van de index uitkomt.
Ik hoef je waarschijnlijk niet uit te leggen dat risico een mes is dat aan twee kanten snijdt. Het kan goed of slecht gaan. Als het goed gaat, is iedereen blij. De beheerder en de klant verdienen allebei. Als het slecht gaat, zijn de beleggers in het fonds de dupe. Zij raken een groot deel van hun vermogen kwijt zijn. En de beheerders? Die bedenken een nieuw ‘onfeilbaar’ systeem en beginnen een vers hedgefonds.
Het wetboek van Hammurabi: de beste manier om risico te verminderen
Als een beheerder claimt dat hij hetzelfde belang heeft als jij terwijl hij zich een deel van je winst toe-eigent, moet hij ook dezelfde pijn voelen als het misgaat. En dat betekent dat hij een deel van de verliezen van zijn beleggers moet vergoeden. Maar dat blijkt in de praktijk vaak lastig omdat die winsten al geconsumeerd zijn.
Koning Hammurabi van Babylon had dat goed in de gaten. Bijna vierduizend jaar geleden stelde hij één van de eerste wetboeken op. Het bestond uit 282 wetten en bleek een uitmuntend systeem om risico’s te beperken.
Wet 229: Als een aannemer een huis bouwt dat instort waardoor de eigenaar van het huis overlijdt, wordt de bouwer ter dood gebracht.
Een beetje cru misschien van die Hammurabi. Maar beheerders die claimen dat hun belang hetzelfde is als die van hun beleggers, doen er goed aan om wet 229 in hun achterhoofd te houden.