In gesprek met Iris Slappendel. Het boegbeeld van The Cyclists’ Alliance

There’s a long way to go, but by striving for fairness, we will create a brighter future for all. – www.cyclistsalliance.org

Onlangs besloten wij om The Cyclists’ Alliance (TCA) te gaan sponsoren. Vanuit onze vele wieleractiviteiten kwamen wij hiermee in aanraking. En met Iris Slappendel, de zeer gedreven aanjager van deze stichting.

Iris is zelf profwielrenster geweest en stond regelmatig op het podium. Onder andere was ze NK kampioen op de weg.

Nu komt zij op voor de rechten van vrouwen in de professionele wielerwereld. Tijd om haar eens aan de tand te voelen over dit initiatief.

Ik val meteen met de deur in huis. Waarom was het nodig om TCA op te richten?

“In mijn hele carrière wist ik niet waar ik terecht kon met problemen. En voor mij gold ook dat er tien anderen waren. Want wielrennen is ook onder vrouwen al jaren populair. Genoeg aanbod voor de ploegen dus.

Dus je gaat gewoon door. Want fietsen is mijn passie.

Het probleem is dat je geen enkele kennis hebt. En ook geen middelen om die in te kopen. Er is een groot gebrek aan financiële vergoeding en andere vormen van ondersteuning. Zoals het gebrek aan een minimumsalaris en hulp bij misstanden.

Voor de mannen is er overigens wel een CAO, maar voor vrouwen dus niet. Natuurlijk zijn er ook ploegen die het beter doen. En sta je helemaal aan de top, dan heb je wel een iets betere positie. Dat heb ik gelukkig ook even kunnen ervaren.”

Dat ging niet vanzelf he? Vertel eens hoe je dit avontuur bent begonnen.

“Dan gaan we terug naar 2015. Aan het einde van mijn profcarrière werd ik gekozen door mijn collega wielrensters om in de UCI-atletencommissie de wegwielrensters te vertegenwoordigen. Dat wilde ik heel graag doen en nam me voor om me daar helemaal voor in te zetten.  

Dat viel niet mee. Mijn kennis en communicatiemiddelen waren beperkt. Ik kon te weinig delen met de rensters, ze maar moeilijk bereiken.  Gelukkig wisten ze mij wel te vinden, maar er was te weinig brede interactie.

Van de UCI kreeg ik onvoldoende respons en input om problemen te helpen oplossen. Zelfs niet toen het bij een ploeg echt misging. Daar werden salarissen structureel niet of te laat betaald, prijzen niet uitgekeerd en er waren klachten over misbruik.

Ik kreeg twijfels of ik het wel goed kon doen en ging nadenken over een andere manier.”

Je kwam met het idee om zelf een organisatie op te zetten. Hoe ben je te werk gegaan?

“Daar was lef voor nodig (lacht). Gelukkig was ik niet de enige die dit nodig vond. En dus begon ik samen met prof collega’s Carmen Small en Gracie Elvin. Gracie zit nog in het bestuur. Carmen is nu ploegleider.

We startten met een enquête onder 450 wielrensters die bij ons bekend waren. De respons was enorm, maar de uitkomst ook schrijnend en bevestigde hoe wij de situatie zagen. Maar ook zeer positief over de plannen voor een organisatie waarin de rensters zich zouden kunnen verenigen.

Samen met de hulp van een consultant en EU Athletes (een overkoepelende Europese vakbond voor alle sporten) konden we verder. Dit was erg goed voor onze kennis en ons netwerk.

Eind 2017 konden we TCA lanceren.”

Hoe bind je de rensters aan TCA en hoe organiseer je de hulp?

“We waren meteen heel actief richting de rensters. Veel mailen, bellen, enquêtes uitsturen en bij wedstrijden aanwezig zijn. Je moet heel dicht bij het peloton blijven.

Daardoor hebben we nu 180 betalende leden, 40 nieuwe alleen dit jaar al. De groei neemt toe. Ook qua funding. En we konden al snel resultaten laten zien. Onze juristen Marnix van Ark en Judith van Maanen hebben de afgelopen jaren al ruim 50 rensters bijgestaan.

Inmiddels hebben we naast de 5 bestuursleden, 3 medewerkers en veel vrijwilligers werken voor TCA. Samen met de toegenomen funding en leden kunnen we dan ook steeds meer doen.

Ik zie nu ook dat rensters steeds beter het belang inzien van een united voice.”

Hoe zien de komende jaren er wat jou betreft uit?

“Momenteel spelen veiligheid en ethische code een rol in de wielerwereld. Samen met de #MeToo beweging helpt dit enorm bij het bespreekbaar maken van misstanden. Daar haken wij dan ook op in.

Maar we pakken niet meer alleen problemen aan, we willen ook zaken voor zijn. Zo hebben onze bestuursleden Gracie Elvin en Roos Hoogeboom onlangs een mentor programma opgezet, inclusief na-carrière begeleiding. En we hebben samenwerkingen met voedingsdeskundigen, sportpsychologen en sinds kort ook met Baker & McKenzie. Zij helpen bij belastingzaken. Zo pakken we allerlei initiatieven op die het mogelijk maken voor rensters om zich meer te kunnen focussen op hun sport en minder op randzaken.”

Op een heel ander front zetten we ons in voor meer zichtbaarheid van onze wedstrijden. Mondjesmaat wordt er steeds meer uitgezonden en die zichtbaarheid gaat de sport uiteindelijk echt vooruit helpen. Zo zijn we in gesprek met wedstrijdorganisatoren en nationale federaties over hoe we de competitie interessanter kunnen maken. En ook om meer aandacht voor opleiding en doorstroming te krijgen. Door het introduceren van meerdere niveaus kun je de rensters beter managen. Zowel qua inzet en verwachtingen als salaris en begeleiding. Op die manier kun je zorgen voor een mentaal gezondere context.”

Ik neem afscheid van Iris en ben onder de indruk van haar aanstekelijke geloof in waar ze mee bezig is. Ik ben blij dat wij haar en TCA kunnen helpen om hun missie te volbrengen.

Tot slot, waarom sponsoren wij eigenlijk TCA?

Wij willen zo bijdragen aan de vermindering van ongelijkheid. Dat is één van de drie SDG’s (Sustainable Development Goals) waar IBS actief beleid op voert.

Fietsen moet volgens ons juist een uiting van bondgenootschap zijn. Alleen door goed samen te werken kun je het beste uit jezelf en je ploeg halen. En je moet doorzettingsvermogenhebben, net als bij beleggen.

(de foto’s in dit bericht vallen onder copyright van story unit media)